Μην ξαναρθείς.

Μην ξανάρθεις.
Ετούτη η γωνιά δεν σου αξίζει.

Είσαι τυχερός που έχεις μια μικρή γωνιά να κρύβεσαι.
Όταν βρέχει.
Όταν είσαι μόνος.
Όταν είσαι πληγωμένος.

Εδώ τα λουλούδια δεν τα βλέπει ο ήλιος.
Παλεύουν να γεννηθούν.
Παλεύουν να ανέβουν στο φως.
Μα δε λυπούνται.
Μόνο καμιά φορά, γέρνουν αποκαμωμένα.
Μέχρι την επόμενη ηλιαχτίδα.

Εδώ η βροχή είναι ασταμάτητη.
Κι αν καμιά φορά σταματάει, τρέχω να χορέψω για λίγο κάτω απ' τον ήλιο.
Με κούρασε να χορεύω μες στη βροχή.

Εδώ κοιμούντια τα βράδυα αγκαλιά οι άνθρωποι που γνώρισα.
Μοιράζονται την ίδια αγάπη.
Την αγάπη μου.
Κι όλα όσα τους πρόσφερα έρχονται και τ' ακουμπούν μπροστά στα πόδια μου.
Πόση ευγνωμοσύνη!

(Κι αν ήταν μόνο μια στιγμή κάθε χαρά, κάθε χάδι, κάθε βλέμμα
τι όμορφο να έρχονται μπορστά σου οι στιγμές και να σ' ευγνωμονούν.)

Εδώ, που λες, είναι πολλοί άνθρωποι.
Για σένα που είσαι μοναχικός, είναι μια τρελή αγορά
γεμάτη φωνές, κόσμο, ομιλίες, κλάματα, γέλια.

Δεν θα το άντεχε η ψυχή σου.
Η πεταλούδα που κουβαλάς μέσα σου είναι πολύ φοβισμένη.
-Ήταν ήδη πολύ οδυνηρή η μεταμόρφωσή της.-
Δεν θα άντεχε άλλες αλλαγές.
Προστάτεψέ την.

Πάρτην μακριά από δω.

Εδώ δεν έχει κλειδαριές πουθενά.
Δεν έχω τίποτα πιο πολύτιμο από τις στιγμές.
Κι αυτές είναι τόσο διάφανες, που αν θέλεις θα τις δεις να χορεύουν μέσα στο δωμάτιο.
Αρκεί να θες.

Και μη φοβηθείς να τις αγγίξεις.
Μη φοβηθείς να τις διαβάσεις.
Όλα όσα έχω είναι εδώ.
Κι όλα αυτά, είμαι εγώ.

Μα ξέχασα: εσύ φοβάσαι τους ανθρώπους.
Η μοναξιά είναι η παρηγοριά σου.
Μη με φοβάσαι, αλλά μείνε μόνος.
Μείνε εκεί, μακριά μου.

Δε χρειάζεται να νοιώθεις.
Δε χρειάζεται να χάσεις.

Εδώ είναι ο τόπος που όλα χάνονται κάθε μέρα.
Αλλά ξέρεις,έμαθα να το γλεντάω.
Όχι που έχασα.
Που έζησα.

Χορεύω κάτω απ΄τη βροχή κι αφήνω τις στιγμές να χορεύουν γύρω μου μαζί με τις σταγόνες.
Όταν έχεις χρόνο, έλα να με δεις.
Κι αν θες, χόρεψε μαζί μου.
Ή μόνος σου.
Όπως θες.

*******
Αφιερωμένο στη Νικόλ (που μου ζήτησε να ξαναγράψω)

Μεγαλώνουμε με σκληρότητα τα παιδιά μας

Τελικά η σκληρότητα είναι ωριμότητα;
Ο κυνισμός είναι αποστασιοποίηση;
Μήπως μας έχουν πείσει ότι η ενσυναίσθηση είναι ελάττωμα;

Γιατί νομίζω ότι μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με σκληρότητα. Θέλουμε να τους δείξουμε τα όρια, θέλουμε να τα κάνουμε σοβαρούς ενήλικες, αλλά  ξεχνάμε μέσα σ' αυτό να τους μάθουμε το μαζί. Τι είναι οικογένεια, τι είναι φιλία, τι είναι ομάδα. Μπορούμε τελικά να τα "διδάξουμε" την αγάπη, ή θεωρούμε ότι ο κόσμος είναι σκληρός και πρέπει να τα σκληραγωγήσουμε για να μην πληγωθούν; Κι αν τα σκληραγωγήσουμε, δεν θα πληγωθούν;
Γιατί πιστεύουμε πως πρέπει να αποφύγουν να πληγωθούν, ενώ όλοι μέσα από τις πληγές μας διδαχτήκαμε, κι όχι μέσα από τις "κούφιες" συμβουλές;
Παρατηρώ ότι είμαστε σκληροί με τα παιδιά μας, τα μεγαλώνουμε σαν να είναι ενήλικες και οφείλουν να είναι υπεύθυνοι. Οι ίδιοι εμείς ενήλικες που συχνά φερόμαστε ανεύθυνα, δεν αντέχουμε να μας φέρονται σκληρά και θεωρούμε δικαίωμά μας να απαιτούμε την αγάπη και τη συνδρομή από τους ανθρώπους μας. Είναι παράλογο. Δεν δίνουμε, αυτό που θεωρούμε δικαίωμά μας να παίρνουμε. Κι ακόμη χειρότερα, αυτό το κάνουμε σε ένα παιδί.

Λέμε συχνά ότι τα παιδιά είναι σκληρά. Μήπως όμως είναι σκληρά, γιατί εμείς τα κάνουμε έτσι;
Μήπως γιατί εμείς φερόμαστε έτσι, κι αυτά απλά ακολουθούν το παράδειγμά μας;
Δεν αξίζει αυτός ο νέος κόσμος να τύχει μιας μεγάλης αγκαλιάς και μιας κατανόησης ότι το καθήκον, η υποχρέωση, η ανεξαρτησία, η αυτονομία είναι λέξεις και έννοιες που δεν μπορούν να τις τηρήσουν ούτε καν οι ενήλικες, πόσο μάλλον άνθρωποι που δεν έχουν ακόμη 'δημιουργηθεί";
Κάπου έχουμε χάσει την ισορροπία. Κάπου ξεχάσαμε το παιδί -μέσα μας και έξω από μας.
Το θέλω το δικό μας δε μπορούμε να το παραβλέψουμε, όμως τα θέλω των παιδιών τα βαφτίζουμε εύκολα με μεγάλα λόγια: είναι κακομαθημένο, είναι εγωϊστής...
Είναι;
Και ποιός από αυτούς που  κρίνουμε ένα παιδί μπορεί να κρίνει πρώτα τον εαυτό του;
Συγχωρούμε τον εαυτό μας για ότι κάνουμε όταν είμαστε ερωτευμένοι, όταν είμαστε θυμωμένοι, όταν μας κυριεύει το συναίσθημα.
Αυτά τα πλάσματα που είναι γεμάτα συναίσθημα γιατί δε μπορούμε να τα δούμε με κατανόηση;
Ζητάμε ίσως από τα παιδιά να είναι οι τέλειοι άνθρωποι -αδιάφορο αν είναι ανήλικοι οι ενήλικοι.
Γιατί θέλουμε τέλειους ανθρώπους.
Γιατί ξέρουμε καλά, πως εμείς δεν είμαστε.